> Deniz kıyısında bir ihtiyar taşçı kayayı yontmaktadır.
> Güneş onu yakıp kavurur.
> O da Tanrıya yakarır keşke güneş olsaydım diye.
> “Ol” der Tanrı. Güneş oluverir.
> Fakat bulutlar gelir örter güneşi, hükmü kalmaz.
> Bulut olmak ister. “Ol” der Tanrı. Bulut olur.
> Rüzgar alır götürür bulutu, rüzgarın oyuncağı olur.
> Rüzgar olmak ister bu kez. Ona da “Ol” der Tanrı.
> Rüzgar her yere egemen olur, fırtına olur, kasırga olur.
> Herşey karşısında eğilir.
> Tam keyfi yerindeyken koca bir kayaya rastlar.
> Ordan esen burdan eser, kaya banamısın demez!
> Bildiniz, Tanrı kaya olmasına da izin verir.
> Dimdik ve güçlü durmaktadır artık dünyaya karşı…
> 
> Sırtında bir acı ile uyanır….
> Bir ihtiyar taşçı kayayı yontmaktadır. ..
> 
> 
> “Amor Fati – Nietzsche ”
> (Kaderini sev-belki seninki en iyisidir)
>